Wystawa Jana Laskowskiego

Jan Laskowski urodził się w Tropi koło Strzyżowa w 1944 roku. W latach 1958 – 1962 był uczniem Liceum Ogólnokształcącego w Strzyżowie. Po odbyciu służby wojskowej w 1962 r. pracował w zakładach pracy w Rzeszowie a od 1979 r. w strzyżowskiej Fabryce Maszyn. Odznaczony Odznaką Zasłużony dla Województwa Rzeszowskiego oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi. Jego zainteresowania plastyczne datuje się od 1970 r. – początkowo jest to korzenioplastyka i rzeźba w drewnie, a od 1976 rozpoczyna się jego bogaty czas malowania. I ono stało się jego życiową pasją, i choć amatorskie było ze wszech miar profesjonalne. Zamiłowanie do sztuki, poczucie piękna i zainteresowania plastyczne wyniósł z domu rodzinnego, zwłaszcza matka inspirowała jego artystyczną wyobraźnię. Do malowania przygotowywał się bardzo starannie, często podczas spacerów – w wyobraźni planował temat obrazu i tonację. Poza swoją pracownią swoje umiejętności warsztatowe artysta doskonalił w Klubie Plastyki Nieprofesjonalnej, działającym od 1983 r. w Domu Kultury w Strzyżowie. Był jego aktywnym uczestnikiem, kolegą, życzliwym krytykiem i doradcą, brał czynny udział w amatorskim ruchu artystycznym, we wszystkich klubowych inicjatywach typu plenery, wystawy i spotkania. Oprócz malarstwa i rzeźby do sfery jego zainteresowań należało czytelnictwo i wędkarstwo. Dorobek twórczy Jana Laskowskiego to: obrazy olejne – ponad 500 obrazów, rysunek, rzeźba i płaskorzeźba – ponad 40 eksponatów. W rzeźbie i płaskorzeźbie utrwalił motywy takie, jak: macierzyństwo i starość, wzorcami stały się postacie zapamiętane z dzieciństwa. Plastyk – amator podziwiał twórców realizmu w sztuce, cenił malarstwo Gierymskiego, ale był indywidualistą, tworzył dla przyjemności i potrzeby serca, ujawniając swój świat wewnętrzny, wyobraźnię i wrażliwość. Jego prace były doceniane, ponieważ eksponowały indywidualne oblicze twórcy, mającego własny, profesjonalny styl. Nie były bliskie konwencjom artystycznym, ani podobne do sztuki zawodowej.

Tematami jego prac są przede wszystkim realistyczny pejzaż i martwa natura. Obrazy olejne utrzymane w konwencji malarstwa realistycznego są bardzo dekoracyjne, tworzone z płaszczyzn barwnych, gładko kładzionych i dokładnie zespolonych ze sobą. Są pełne optymistycznego nastroju, spowodowanego czystością i harmonijnością kompozycji a także dominacją jasnej,

pastelowej kolorystyki. Techniką olejną malował stare zagrody wiejskie, zabytkową zabudowę miasteczka, obiekty sakralne – kościół, kapliczki przydrożne. Po mistrzowsku odtwarzał przestrzenie rodzimego nieba. Szczególnie lubił utrwalać na płótnie piękno krajobrazu ziemi strzyżowskiej. Najpiękniejsze są nastrojowe pejzaże o zgaszonych barwach jesieni. Nie brak w jego twórczości obrazów przedstawiających scenki rodzajowe, jak żniwa, zwózka zboża czy sianokosy, także bukiety kwiatów.  Obrazy docenili krytycy – w 1980 roku otrzymał prestiżową nagrodę w Ogólnopolskim III Triennale Plastyki Nieprofesjonalnej we Wrocławiu – i, co najważniejsze, widzowie – jego obrazy zdobią ściany wielu domów nie tylko w Polsce ale także Francji, Kanadzie i USA. Miał wielkie plany, choć o nich głośno nie mówił. Pieczołowicie przygotowywał się do wystawy jubileuszowej – 25 lat swojej pracy artystycznej. Niestety, ciężka choroba i śmieć przerwała je. Zmarł 5 kwietnia 1997 roku mając zaledwie 53 lata. Był osobowością Strzyżowa. Nie tylko swoją twórczością zdobył sobie sympatię mieszkańców miasta. Zawsze pogodny, opanowany, sumienny, zdyscyplinowany, odznaczał się ujmującym sposobem bycia. W pracowni pozostawił rozpoczęty obraz. Z bieli podkładu wyłania się pastelowa sylweta strzyżowskiego kościoła otoczonego zielenią i zarys ulicy rynkowej. To jego ukochany Strzyżów. Pozostanie już nie dokończony…